Pieter Wagemans
Als variatie op het stilleven specialiseerde Pieter Wagemans zich de jongste jaren vooral in bloemencomposities. In vergelijking met het stilleven zijn er grote verschillen te merken zowel in expressie, techniek en compositie als wat het kleurenpalet betreft. De kleuren zijn iets zuiverder en contrastrijker. Door de bloemen krijgen de composities ook meer volume en geven ze een barokke indruk. Deze werken komen allemaal in zijn atelier tot stand, waarbij de landschappen spontaan ontstaan in zijn verbeelding. Voor de harmonische dieptewerking verkiest hij meestal de warme gloed van een lage zonnestand. “Bloemen zijn een product van de natuur. Je kan ze daarom ook het best realistisch weergeven.”
“De roos geniet mijn voorkeur”, aldus Pieter, “al was het maar omwille van haar aristocratische uitstraling. Vooral in combinatie met mooie stoffen en zilveren gebruiksvoorwerpen komen de mooiste composities tot stand.”
Het fijnschilderen van bloemen vraagt een zeer grote discipline, omdat het begrip “tijd” een belangrijke hindernis is. Een bloem is immers steeds in beweging en daarin schuilt juist de moeilijkheid. Precies daarom maakt de schilder in dit geval geen gebruik van een onderschildering, maar schildert hij bloem per bloem in één keer af (“à la prima”).
Soms heeft hij een hele dag nodig voor één bloem, soms ook maar enkele uren. Sommige bloemencomposities hebben in werkelijkheid nooit bestaan, omdat de bloemen één voor één werden geschilderd in een tijdsspanne van enkele weken.
Pieter Wagemans werd op 11 augustus 1948 geboren in Merksem (Antwerpen). Van in zijn jeugdjaren heeft de kunstenaar zich spontaan al tekenend weten uit te leven, een gave die hij allicht van zijn vader heeft meegekregen. Het werd vroeg duidelijk dat hij deze begaafdheid steeds verder zou ontwikkelen. Reeds op 15-jarige leeftijd besloot hij lessen te gaan volgen aan de Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen.
Tijdens zijn opleiding aan de Academie kreeg hij de kans om veel naar het leven te tekenen, vooral stillevens, maar ook naakten en landschappen, telkens onder de leiding van bekwame professoren, zoals Jacques Gorus en Victor Dolpfyn. Zij gaven hem een goede steun bij het leren beheersen van de klassieke methode. Er werd tijdens de lessen zeer hard gewerkt met bijzonder goed gemotiveerde studenten. In 1969 behaalde Pieter het diploma van grafisch vormgever, kunstschilder en illustrator. Na zijn legerdienst startte hij op zelfstandige basis als ontwerper en illustrator en werkte gedurende jaren voor verschillende uitgeverijen.
Gedurende jaren verfijnde hij zijn schilderstechniek. Het was een lange zoektocht naar de ideale stijl die het best bij zijn visie en werkwijze paste. Zijn opleiding aan de Academie had hem op het juiste pad geholpen, maar er was nog een lange weg af te leggen. In deze periode nam Pieter de opdracht aan om grote plafondschilderingen aan te brengen in het 16de-eeuwse woonhuis van de Antwerpse kunstschilder Adam Van Noort. Deze schilderijen naar de oude meesters brachten hem de nodige ervaring bij in het kleurengebruik, de dramatiek tussen licht en schaduw, het belang van de compositie enz. Zijn stijl
Stilaan werd het voor Pieter duidelijk dat hij een steeds grotere voorkeur aan de dag legde voor het fijnschilderen. “Het gaat eerder om een karaktertrek dan om een bewust gezochte stijl”, aldus Pieter.
Door het bestuderen van befaamde stillevens en werken van bloemenschilders, zoals Davids de Heem, Willem Heda en Rachael Ruys, verstevigde Pieter zijn inzicht in de kleurenharmonie en vergrootte zijn vakkennis. Thematisch verkiest hij stillevens met oude kunstvoorwerpen. Peilend naar de symbolische waarde van de compositie, bouwt hij een aangrijpend verhaal op. Het vanitasmotief (vergankelijkheid) is voor hem een grote inspiratiebron, waarbij de schoonheid dikwijls verwerkt wordt in de vorm van een bloemencompositie.