Peer Verrijt
werd geboren in 1959 in Nederweert. Zijn vader was loodgieter, zijn moeder kwam uit een familie van boeren, een doorsnee arbeidersgezin uit de late jaren vijftig. Zijn voorvaderen waren wevers uit de omgeving van Tilburg. Peer kan zich daar wel in vinden, ziet zichzelf ook als een soort wever met verf en kleur. Na een toch wel bewogen jeugd en de wilde jaren daarna, komt hij via een kennis in aanraking met potlood en penseel en gaat eens naar een museum, in plaats van naar een cafe. Toen hij de schilderijen in het rijksmuseum zag was hij met stomheid geslagen. Zoveel moois bij elkaar, hij kon het landschap bijna ruiken en proefde aan de sfeer uit die tijd. Hij begint pas relatief laat (op 25-jarige leeftijd) met schilderen maar wordt snel gegrepen door het spel van de kleuren. In het begin werd ik vooral geboeid door de klassieke stillevens maar later ging ik ook eens wat meer kijken naar de huidige stillevenschilders en hun werk en zag daar ook wel heel fraaie dingen. Natuurlijk heb ik ook gebruikt wat ik bij hen gezien en geleerd heb. Tegenwoordig wordt nogal veel nadruk gelegd op originaliteit, maar wie is dat nog in deze tijd waarin bijna alles is gedaan? In vroeger tijd deed men daar klaarblijkelijk niet zo moeilijk over (Fabritius had goed naar Rembrandt gekeken en Hobbema naar Ruysdaal). Uiteindelijk moet het natuurlijk wel je eigen zoektocht zijn, je moet blijven experimenteren, niet alleen een mooi plaatje maken. Ik streef naar eenvoud en harmonie in mijn werk, ook ruimtelijkheid is belangrijk. Misschien is dit als reactie op alle drukte en waanzin om je heen. Eenvoud gaat voor mij gepaard aan schoonheid. De ruimte om de voorwerpen heen is voor mij van wezenlijk belang en er wordt dezelfde (zo niet meer) aandacht aan besteed als aan de voorwerpen op het schilderij.
Ik schilder het liefst dingen waar je dikwijls zo aan voorbij loopt, uiteindelijk zijn niet de voorwerpen belangrijk, maar kijk je meer en meer naar de werking van de kleuren. Geleidelijk aan krijg je meer vat op je materiaal, waardoor het manipuleren van de verf je beter af gaat en je steeds dichter in de buurt komt van het beeld wat je voor ogen hebt. Langzaam leer je spelen met verf!
Belangrijk is ook het kijken (en het zien). Dikwijls zit ik uren te kijken terwijl er weinig geschilderd wordt, ik ben dan een soort monnik, vergeet de dingen om me heen en zonder me af van de buitenwereld. Die afzondering zoek ik ook regelmatig op als ik niet werk. Het schilderen wordt op een bepaald moment ook noodzaak, je moet schilderen en als je niet schildert, schilder je toch.
