Rond zijn veertigste met schilderen begonnen. Vanwege een niet te bedwingen verlangen en geïnspireerd door de Veluwse schilders ging hij aarzelend aan het werk. Op zoek naar het eigene van zijn hand. Want dat wist hij wel, dat hij het eigene moest zien te vinden. Iets van hemzelf. Iets waarvan de mensen misschien later zouden zeggen: “Kijk, typisch Kees Blom.” Maar het duurde nog jaren voor hij er was. Het ging stapje voor stapje.
Om te beginnen werd hij eerst weer het kind dat urenlang naar die Veluwse schilders had zitten staren. Een kind dat zich brandend van verlangen afvroeg of hij ook zoiets kon. En dat kon hij, het lukte. Na een paar jaar kwam het werkelijk op gang en had hij zijn richting gevonden. Hij oversteeg de techniek en zoals over hem wordt gezegd: hij werd een schilder van het tegenlicht. Daaraan is zijn werk te herkennen. Maar het is ook te herkennen aan de verstilde, simpele eenvoud. Of aan de onopgesmukte puurheid van zaken. Wat je ziet is precies wat het is. Het is een peer of een druif. Of een paar appels in een schaal. Of een glazen flesje op z’n kant. En altijd is er dat licht dat er vanachter overheen valt. Of er aarzelend doorheen komt. Typisch Kees Blom.
