Dolf Geudens
is een uitgesproken klassieke stillevenschilder, die op basis van vooral de Nederlandse, maar ook van de Vlaamse traditie, een heel eigen plaats inneemt in de hedendaagse Belgische kunst. Dolf Geudens werd geboren in Antwerpen in 1954.
Tijdens zijn opleiding aan de academie kwam hij in contact met het werk van Giorgio Morandi, dat op hem een sterke indruk maakte. Daarnaast heeft hij ook grote bewondering voor andere meesters van de meditatieve stilte, zoals Vermeer, Mark Rothko of de Spanjaard Antonio López Garcia. Zijn werken werden tentoongesteld in België, Nederland, het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en de Verenigde Staten.
Over zijn werk:
“De voornamelijk slechts middelgrote tot kleine stillevens van Geudens zijn pronkstukken van subtiel fijnschilderen, dat met veel zorg uitgevoerd wordt met olieverf op hardboard (masoniet). De oude techniek van het schilderen in lagen heeft tot gevolg dat gemiddeld niet meer dan tien werken per jaar gemaakt worden.
Kenmerkend zijn eenvoud en soberheid in de opbouw van het schilderij, een gesloten piramidaal geordende of op een centraal geplaatst object gereduceerde parallelle compositie, plasticiteit en stoffelijkheid van het voorgestelde en een precies op de sfeer van het beeld afgestemde kleurenharmonie die zowel complementair als verrijkend kan zijn, maar steeds haar frisheid bewaart en elke nostalgische galeriesfeer mijdt.
Terwijl alle objecten (fruit, flessen, stenen kruiken, aardewerk schalen, doosjes en kannen, of ook ander oud huisgerief) met grote precisie weergegeven worden als voorwerp, worden de voor- en achtergrond – over het algemeen stoffelijk onverschillige podia met weinig diepte – veeleer vibrerende kleurvlakken, met een oneindige rijkdom aan fijne nuanceringen. Weerspiegelingen, glans en schaduwpartijen verhogen het delicate van het werkstuk van de schilder, die de objecten van de opstelling steeds in een zacht, fluwelen, meestal van zijdelings links invallend licht onderdompelt. Alles wat protserig en nadrukkelijk theatraal geënsceneerd is, alles wat toevallig en anekdotisch is, wordt vermeden, zoals overdreven trompe l’oeil-effecten en letterlijke of symbolische attributen.
Het eerder nuchtere, bijna ascetische van zijn composities is de uitdrukking van een sublimering van het sobere, dat het mooie in het eenvoudige zoekt, om het vervolgens te verheffen tot iets groots. Zo wordt het stilleven van Geudens een metafoor voor het leven zelf, voor de ambivalentie tussen het zijn en het niet-zijn, voor zowel de profane aanwezigheid der dingen als voor hun oplosbaarheid in tijd en ruimte en hun fysieke vergankelijkheid.”
Gerd Lindner, Directeur van het Panorama Museum – Bad Frankenhausen, Duitsland