Alexander Smith
De zoektocht naar het uitdrukken van de zin van het leven en het menselijk bestaan kan gezien worden als het begin van de ontwikkeling in het werk van Alexander Smith. Deze zoektocht, die begon in 1997, was echter al snel gedoemd te eindigen in een labyrint van ideeën en concepten. Met een zekere ironie een nieuw meer dynamische ontwikkeling begon op het moment dat hij zichzelf kon loshaken van deze zoektocht.
Maar om deze nieuwe uitdaging toepasbaar te maken aan de gewenste vorm en uitwerking was het voor Alexander Smith nodig om de toen regerende bewegingen in kunst los te laten en zijn eigen weg te gaan. Het was hier dat Alexander begon te beseffen dat hij niet zozeer werd getrokken door het concept achter het werk maar meer door de ambacht, het werk zelf en het delen van wat hij zag als schoonheid.
Hij zocht naar het uitdrukken van schoonheid in haar meest pure vorm. Iets dat hem zijn hele leven al fascineerde.
Met dit gegeven vond hij ook aansluiting in de Japanse zen kunst. Het idee dat schoonheid niet word gecreëerd door de kunstenaar, maar wordt weergegeven door het weglaten dan wel toevoegen van bepaalde informatieve gegevens binnen een kader gaf hem veel bewegingsruimte.
Naast de inhoudelijkheid van de Japanse zen kunst had Alexander grote bewondering voor hoe de oude meesters van de westerse schilderkunst hun werk deden. Dit gaf hem de motivatie om zoveel mogelijk te weten te komen over hun werkwijze en dit via ervaring om te zetten tot een eigen kenmerk.
Met deze combinatie zag Alexander een meer passende mogelijkheid tot het naar buiten brengen van zijn ideeën. Na het maken van enkele studies kwam hij tot het punt dat hij kon beginnen met wat nu een rijk omvattende serie is geworden; de Conceptions. Een duidelijk beeld waarin hij zijn beeld van schoonheid naar buiten kon brengen. Hier zien we dat Alexander de leegte binnen het kader werkelijk gebruikt om iets te laten zien. Verstilde momenten van een vallend blad, een ruis langs een tak of de alomvattende, stille aanwezigheid van een boom. Alles geschilderd in een meest verfijnde manier waarin de kleinste details niet vergeten worden.
Voorheen wreef Alexander nog zijn eigen verf. Echter door de enorme arbeidsintensiviteit hiervan verloor hij veel kostbare uren die hij liever besteed aan het schilderen. Vanuit dit oogpunt is hij sinds enkele jaren geleden overgestapt tot het gebruiken van voorgeprepareerde, hoogstaande olieverf schilderijen.
In 2007 is Alexander begonnen met een andere serie die goede recensies kreeg bij een breed publiek; de Lolita’s. Deze serie verbeeld de verwaarloosde droomwereld. Een droomwereld die sprekend is wanneer wij nog jong en onschuldig zijn, maar die uiteindelijk verloren gaat wanneer wij proberen te voldoen aan de eisen die ons worden opgelegd door onze omgeving.
Ook hier wordt een zeer verfijnde schildertechniek gehanteerd en begint Alexander te experimenteren met een meer verhalende en expressievere manier van schilderen.
Alexander gebruikt voor zijn werk vooral de glaceertechniek. Een manier van schilderen waarbij vele transparante lagen over elkaar worden geschilderd om tot een gewenst resultaat te komen. Dit betekent dat er in grote mate planmatig gewerkt moet worden. Het is een zeer arbeidsintensieve manier van werken waarbij het resultaat pas werkelijk zichtbaar wordt na het ondergaan van de nodige stappen (lagen).