Els van der Glas ( Haarlem, 1945)
groeide op in een Haarlems toonkunstenaars gezin, maar meer dan de muziek oefende de beeldende kunst grote aantrekkingskracht op haar uit. Haar artistieke beeldende opleiding was grotendeels autodidactisch, maar bestond daarnaast uit lessen van vooraanstaande kunstenaars. Werkte eerst op bescheiden schaal, een omslag kwam toen ze een aantal van haar beelden in brons liet gieten. Dat betekende voor haar een volledige vrijheid van werken.
Liefde voor mens en dier is haar voornaamste drijfveer; telkens weer laat ze zich inspireren door hun schoonheid, kracht, charme of kwetsbaarheid. Bij elk beeld, hoe klein ook is ze op zoek naar een eigen handschrift, voert ze de strijd tussen af- en onaf, maar is vooral op zoek naar die expressie die het verbeelde recht doet.
Alhoewel Els realistisch werk, is de toets van haar werk vaak intuïtief waardoor haar beelden veel beweging en kracht uitstralen. Deze losse toets is tevens verantwoordelijk voor de fraaie structuren die door deze werkwijze aan het brons wordt meegegeven.
