Enrique Collar
vond in Nederland zijn onderwerp voor zijn schilderijen in de mens, voor wie hij een grote interesse heeft. Het is een leidraad in zijn kunstenaarschap, wat ook tot uiting komt in andere visuele uitdrukkingsvormen. Als fotograaf en filmregisseur maakt hij werk waarin zijn maatschappelijke betrokkenheid tot uiting komt en hij vertoont in deze verschillende vormen de culturele identiteit en sociale context van Paraguay. Hiervoor ontving hij meerdere internationale prijzen. Voor hem zijn deze twee aan elkaar grenzende disciplines onlosmakelijk met zijn schilderkunst verbonden.
Ik citeer: I think and do photography as a painter. My painting begins where the photo ends.
Enrique Collar vindt het portret een voor hem bij uitstek geschikt onderwerp om zich te uiten. Enrique Collar is niet geïnteresseerd in het naschilderen van iemands gelaatstrekken, maar in het wezen van de geportretteerde en dat probeert hij op een hoogstaand technische schilderwijze zichtbaar te maken. Hiervoor is naar zijn eigen zeggen een gevoelige en geïnteresseerde manier van kijken nodig.
Collar: I doubt always about artistic languages, of the relationship between photography and painting. Just trying to approach the soul of my model and transform this incantation that we call ‘pictorial act’ in an unexplainable emotion.
Greet Schuit-Hamming, kunsthistoricus
“Viridian” is onderdeel van een serie schilderijen over sprookjes. Op dit schilderij is in de donkerte op een tafel een groepering van kleurige plastic speelgoed beesten te zien. Achter de tafel staat een meisje centraal in het beeldvlak en wordt door fel licht beschenen. Met haar duim en wijsvinger trekt ze een van de gevleugelde beesten met de nek omhoog. Ze lijkt in haar handeling op te gaan en heeft haar mond een beetje open, alsof ze spreekt. Concentratie en fascinatie komen in een geheimzinnig spel samen.
Het is een schilderij dat op de realiteit is gebaseerd, want het meisje is de kunstenaar zijn dochter. Deze dochter is vanaf haar geboorte een muze en is op meerdere schilderijen in Collars oeuvre te zien. Naast dit particuliere aspect is het schilderij door de sterke licht-donker werking en de fabelachtige beesten ook mystiek geïnspireerd. Deze mystiek is in de huidige Nederlandse figuratie niet zo gangbaar. Fairy tale is mede door de uitzonderlijke schildertechniek een bijzonder en bewonderenswaardig schilderij.
“The Little Match Girl” intrigeert direct bij de eerste aanblik. Met een weloverwogen compositie en schilder techniek heeft de kunstenaar op het platte vlak een driedimensionale binnenruimte gecreëerd. In deze ruimte komt het natuurlijke licht van links en beschijnt een meisje met een wollen muts. Ze staat voor een nachtdonkere achtergrond met lichtvlekken en is bezig met een fragiel bouwsel van luciferstokjes. Ondanks dat dit tafereel zich binnenshuis afspeelt, wordt het idee van een sterrennacht opgeroepen. De enigszins onbegrijpelijk scène roept hierdoor verwarring op. We zien een geconstrueerde wereld die we moeten doorgronden. Dit vereist concentratie en geduld van de beschouwer.
De laatste jaren gebruikt Enrique Collar telkens het terugkerende motief van het jonge kind in zijn schilderijen. Dit doet vermoeden dat hij het kind-zijn schilderkunstig onderzoekt. Naast Enrique Collars hoge artistieke maatstaven en zijn tijdrovende werkmethode is de aanwezigheid van het kind grondstof geworden voor zijn schilderijen.